POËZIE

KLEINOOD Hoe het als terloops de eigen plaats vond in een stenen wereld, niemand in de weg, net tussen macadam en stoeprand. Kwetsbaarder dan vlees en bloed bestaande dankzij minder dan één vingerhoed bijeen gewaaide aarde. Uit alle macht de deining van de dag verdragend, het steeds aanwezige gevaar van misstappende hakken, van roekeloos verkerend blik in de haast van haast te laat. Door de aardbol net als wij heel stevig aan zijn boezem gedrukt terwijl bloot zonlicht het een grootspraak van jawelste geeft: Klein Hoefblad, karaatgeel bloeiend – Uit: Idioom van geluk (Uitgeverij Kontrast/Poeziefonds Open, 2016) © Inge Boulonois

SMALL TREASURE, vertaling Hannie Rouweler How it casually found its own place in a stone world, nothing in its way, just between macadam and curb. More vulnerable than flesh and blood existing thanks to less than one thimble of blown together earth. With all its might enduring the swell  of the day, the ever-present danger of slipping heels, reckless gaze in the rush of hurry almost too late. By the globe just like us pressed  very tight to its bosom while exposed to sunlight it gives a big bluff of yes: coltsfoot, carat yellow flowers – © Inge Boulonois, translated by Hannie Rouweler

LANDSCHAP MET KERK EN DORP, JACOB VAN RUISDAEL Uit: Voor waar genomen , wordt verwacht in 2021

BIJ DE ABSTRACTE SCHILDERIJEN VAN PIET MONDRIAAN Geen mens nee zelfs geen boom te zien, het groen voorbij, de wereld weg gekeken, glad getrokken, geschikt met een gesnoeid palet. Windstil linnen, elk geruis gestold in verf, de hang verradend naar dat diepste evenwicht, de sluimerende maat van alle dingen. De grote lijnen trok hij zijwaarts en omhoog, als volstrekte armen van een boom. Òf die van ons, na alsmaar rekken reiken naar elkaar en hemelwaarts – Uit: Idioom van geluk (Uitgeverij Kontrast/Poeziefonds Open, 2016) © Inge Boulonois

VERPLEEGHUIS Zo'n plaats waar je liever niet, maar als het thuis niet meer omdat er door je hoofd te veel verleden slingert, dan liever hier dan elders. Dit huis slaat zijn armen veilig om je heen. Je mag er tijd verliezen, door bezoekers wakker worden gekust en beesten strelen in de patio. Terwijl je woorden moe van het bedoelen worden, zinnen zich vergeten en je lippen een geheimtaal vinden, waait in je al meer stilte aan, totdat – En tot die tijd, ook als je dat niet meer beseft, hangen in je eigen kamer boven het bed de foto's van alle dierbaren, je kleinkinderen lachend. Aan jou, hoe dan ook, gehecht – Uit: Idioom van geluk (Uitgeverij Kontrast/Poeziefonds Open, 2016) © Inge Boulonois

WIT Het wit van niet begonnen werk, van niks, een ongevormde overgave aan je ogen, nog in en op te vullen tijd. Zo pril dat je er amper op durft komen, dat het je doet aarzelen zo stil. Wit koestert al zijn mogelijkheden. Je wacht met ingehouden adem op een of ander aanzijn alsof jijzelf daardoor ook pas ontstaat – Uit: Idioom van geluk (Uitgeverij Kontrast/Poeziefonds Open, 2016) © Inge Boulonois

MH17 een aardezwarte julimaand een hoge vogel werd van lood met koffers heen, in kisten thuis gebracht - het hout van ongeloof de spijkers van verdriet en woede: hun toekomst uit de lucht geschoten de dagenlange stoet van wagens geliefde lichamen vol wonden de jarenlange schaduwwolken stapvoets voortbewegend - Uit: Heerhugowaardse gedichten (MijnBestseller, 2014) © Inge Boulonois

HET EINDE De scheurkalender op z'n dunst. We ezelen de files in, de winkels uit met mondvoorraad voor tien. De oude kuddegeest drijft ons de laatste avond bij elkaar. Om samen van alles te nemen, te eten, kwinkslagen te kaatsen en oud zeer te soppen, onze hoofden dik gevoerd met roes. De koelkast zoemt van welbehagen. Aan alles komt een begin. Klokslag scheurt het jaar zich los, het jongste uur ontfermt zich over ons, zoent zich wijd in. We drommen vrieskou in voor namaaklicht en gierende bewijzen van bestaan. Veel later staan we zeldzaam traag en zeldzaam langzaam op. We gaan het jaar weer overdoen – Uit: Idioom van geluk (Uitgeverij Kontrast/Poeziefonds Open, 2016) © Inge Boulonois